Μια ιστορία που κρατάει 80 περίπου χρόνια.
Εκνευρισμένος με αυτή τους την στάση ο δήμαρχος δήλωσε πως την Τρίτη δηλαδή αύριο θα τους ζητήσει τα κλειδιά της αίθουσας οπου κάνουν τις πρόβες. Είναι πραγματικά λυπηρό να διαλυθεί μια ιστορική φιλαρμονική οπως αυτή του δήμου Ναυπλίεων δημιούργημα του αείμνηστου Β.Χαραμή.
Βέβαια δημιουργούνται πολλά προβλήματα με την απουσία της φιλαρμονικής απο τις εκδηλώσεις οπως για παράδειγμα οι παρελάσεις των εθνικών μας εορτών και θα πείτε βέβαια να γίνει πάλι το ίδιο δηλαδή να παίζουν τα εμβατήρια απο cd.Σε αυτήν την περίπτωση θα ύπαρξη τεχνικό πρόβλημα διότι ο ρυθμός που κρατάει η φιλαρμονική για τον βηματισμό είναι συνεχής και αδιάλειπτος κατά την διάρκεια της παρέλασης,με την χρήση του cd τι θα γίνει οταν τελειώνει το ένα εμβατήριο και ξεκινά το άλλο με διαφορετικό ρυθμό.Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει άνθρωπος με γνώση (dj) ώστε να μιξάρει τα εμβατήρια κατάλληλα ώστε να μην χάνουν το βηματισμό τους οι παρελαύνοντες.
Μικρό ιστορικό της φιλαρμονική Ναυπλίου
Η «Μουσική» -όπως την ονομάζουν οι παλιοί Ναυπλιώτες- έχει ιστορία από τα χρόνια του Όθωνα. Για έναν αιώνα ήταν συνυφασμένη με τη στρατιωτική παρουσία στο Ναύπλιο, αφού το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής ζωής εκφραζόταν από τις δραστηριότητες της μπάντας της Φρουράς Ναυπλίου.
Στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού έγιναν προσπάθειες για δημιουργία «αυτοτελούς» φιλαρμονικής, από φορείς (11) που κατά καιρούς ιδρύθηκαν για να συνδράμουν, από φιλόμουσους ιδιώτες αλλά και τη δημοτική αρχή. Βασικός λόγος ήταν ότι με τα χρόνια απομακρύνθηκαν από το Ναύπλιο οι περισσότερες μονάδες στρατού και η μπάντα της Φρουράς, που επί χρόνια πάλευε να κρατηθεί, ως την Κατοχή είχε πρακτικά διαλυθεί.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 η «αυτοτελής» Φιλαρμονική -που από τις αρχές του αιώνα είχε τελικά δημιουργηθεί αλλά και αποτελέσει θέμα μεγάλων διαξιφισμών στην πόλη- βρέθηκε ξανά σε οικονομικό και καλλιτεχνικό τέλμα. Φυτοζωούσε, αναζητώντας άλλη μια φορά αρχιμουσικό, όταν την ανέλαβε ο Βασίλης Χαραμής. Υπό τη διεύθυνσή του (για σχεδόν επτά δεκαετίες) απέκτησε οντότητα, εξελίχθηκε μουσικά σε ορχήστρα αξιόμαχη και εξασφάλισε τους αναγκαίους πόρους για τη λειτουργία της - με Βασιλικό Διάταγμα του Μαΐου 1940 έγινε «δημοσυντήρητος».
Από το 2003 αρχιμουσικός είναι ο Θεοδόσης Αντωνιάδης (βοηθός αρχιμουσικού από το 1983), ο οποίος διευθύνει παράλληλα τις Δημοτικές Χορωδίες Ναυπλίου, Ασκληπιείου και Νέας Κίου. Σήμερα η Φιλαρμονική απαρτίζεται από 54 όργανα, με μέσο όρο ηλικίας μουσικών τα 30 χρόνια, ενώ περί τα 35 μέλη της είναι κάτω των 18.
Τα δύσκολα χρόνια που ξεκινήσατε, για να γίνει κάποιος μουσικός έπρεπε να έχει οικονομική άνεση, τρέλα, ή άγνοια κινδύνου. Εσείς τι είχατε;
Εγώ είχα έναν στόχο ήθελα να φτιάξω ωδείον, φιλαρμονική και χορωδίες. Όχι όμως να πληρώνομαι. Επήγα πρώτα κι έμαθα πέντε πράγματα που ήθελα και κατόπιν τα εφήρμοσα στο ωδείο, τη φιλαρμονική και τις χορωδίες τότε όλ’ αυτά δεν υπήρχαν.
Αυτή η κατάσταση δεν σας απογοήτευσε, ώστε ολοκληρώνοντας τις σπουδές σας, να μείνετε στην Αθήνα όπου υπήρχαν άλλες δυνατότητες;
Στην Αθήνα επήγα γι’ αυτό το σκοπό για να γυρίσω πίσω και να φτιάξω αυτά που σας είπα. Ξέρετε τι τράβηξα για να φτιάξω τη Φιλαρμονική; Διότι στον κόσμο αρέσει η μουσική, αλλά όταν του λένε «βάλε το χέρι στην τσέπη» δεν το καταλαβαίνει.
Η Φιλαρμονική είναι ορχήστρα ιδιαίτερη, με συνεχείς και μεγάλες ανάγκες. Πώς εξασφαλίσατε την επιβίωση της;
Ο δήμος δεν πλήρωνε, αλλά εγώ κατάφερα σιγά σιγά μ’ έναν δήμαρχο -Μηναίος λεγότανε, γιατρός μαιευτήρ που αγαπούσε τη μουσική- και μας έδινε κάτι. Στο δημαρχείο από κάτω ήταν και η Φιλαρμονική -δεκαεννέα όργανα…- γιατί δεν είχε ο δήμος να διαθέσει άλλο κτίριο και μας ανεχότανε. Εκεί είχανε κάτι αναλόγια, μ’ ένα σίδερο στη μέση, και βάζανε τις παρτιτούρες. Καρέκλες δεν υπήρχαν ορθοί, μία-μιάμιση ώρα. Στις πρόβες, λοιπόν, έβλεπα ότι δεν γινόταν να κάνουμε διαφορετικά, εκτός από το να ενώσουμε της Μεραρχίας και τους δικούς μας. Έτσι προσπαθούσαμε, αλλά και στη Μεραρχία είχαν τα κακά τους χάλια. Και τώρα, δηλαδή, την ίδια δουλειά κάνουν. Κρατάνε στην Αθήνα τους καλούς μουσικούς και τους άλλους τους σκορπάνε.
Παρ’ όλ’ αυτά εσείς συνεχίζατε…
Βέβαια προχώρησε η Φιλαρμονική. Κάποια στιγμή, όμως, βγαίνει άλλος δήμαρχος δικηγόρος, κουφός και από τα δύο αυτιά, γι’ αυτό δεν ενδιέφερετο κιόλα. Αλλά το συμβούλιο, που είχανε αυτιά και ακούγανε, τον έπεισε και έδωσε ένα κονδύλιο και απ’ αυτά πληρώναμε, με κάποια δυσκολία. Έτσι ξεκινήσαμε. Την είχα φέρει σε σημείο καλό τη Φιλαρμονική, αλλά επειδή δεν άκουγε, είπαμε, δεν τη συμπάθησε. Δηλαδή και ’μένα μ’ έβλεπε με το χειρότερο μάτι, κι ας τον είχα ψηφίσει. Ήταν δυστυχισμένος ο άνθρωπος, λόγω κουφαμάρας.
Δηλαδή, κάθε φορά που άλλαζε ο δήμαρχος εσείς έπρεπε να πείσετε τον καινούργιο από την αρχή να υποστηρίξει τη Φιλαρμονική;
Ακριβώς. Εγώ έπαιρνα πάντα τα ψίχουλα. Μετά ήρθανε κάτι λεφτά, γιατί έβαλα μπροστά την πολιτική με μια άλλη συνάδελφο της μουσικής. Στην Κόρινθο είχανε βάλει στους κινηματογράφους φορολογία στα εισιτήρια. Το μάθαμε, πάμε στον πρόεδρο της Βουλής, που ήταν από το Ναύπλιο, κι από ’κεί και πέρα είχαμε λεφτά. Παίρναμε 10% από τον φόρο. Για να κλείσουμε το θέμα, από τότε που ανέλαβα στη Φιλαρμονική έφτιαξα σιγά σιγά τα πάντα. Αναλόγια, καρέκλες να κάτσουνε όχι όρθιοι… Έκανα τη Μουσική 55 όργανα. Και τι δεν είχα…
Στη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής τι απέγινε η Φιλαρμονική;
Στον πόλεμο πηγαίναμε στο ΚΕΜ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μηχανικού) και κάναμε ψυχαγωγία. Κάποια στιγμή επεστρατεύθην κι εγώ και πήγαινα με τα στρατιωτικά. Παίζαμε και στους δρόμους όταν ήτανε γιορτή, ή κάποια περίσταση. Πρόγραμμα όμως δεν ήταν δυνατόν να γίνει επί Κατοχής. Πάντως, υπήρχαμε. Δεν έφυγε ούτε ένας μουσικός, ούτε διελύθη.
Οι Ιταλοί δεν μας πειράζανε. Είχανε κι αυτοί κάτι μουσικούς εκεί ήρθανε και μου ζητάγανε όργανα. Αλλά εγώ μόλις είδα ότι τα πράγματα σφίγγουν πήγα και τα ’κρυψα σε μια σοφίτα. Άφησα κάτι παλιά. Ήρθε λοιπόν ένας Ιταλός. Του λέω «Να, εμείς μ’ αυτά παίζουμε. Αυτά περισσεύουν τα θέλεις;». «Ναι» μου λέει, και μετά με πήρε και πήγαμε στην Αθήνα, να τα δώσει να τα επισκευάσουν. Εκεί στην Ομόνοια όπως πηγαίναμε βλέπω ένα Γερμαναρά μέχρι εκεί πάνω. Είχε πετάξει κάτω έναν Έλληνα με τις κλοτσιές, του ’δινε στο κεφάλι, στα πόδια, οπουδήποτε. Πήγαινε ο φουκαράς λίγο παρακάτω, ο Γερμανός τα ίδια. Λέω κάτι του Ιταλού. Μου λέει, «Άμα σ’ ακούσουνε, πας…» Ήταν άλλο πράγμα οι Ιταλοί, άλλο οι Γερμαναράδες.
Στοιχεία και από
http://www.oasisfm.gr/04,105,01,00.aspx
